Τα ξύλινα τείχη

Βρισκόμαστε στο έτος 480πχ.Η θρυλική μάχη των Θερμοπυλών έχει λήξει, το ίδιο και η ναυμαχία του Αρτεμισίου, πλέον τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την προέλαση του ογκώδους Περσικού στρατεύματος (περίπου 1.000.000 άτομα) από ξηρά και του τεράστιου στόλου (περίπου 1200 πλοία) από θαλάσσης. Ο ίδιος ο Πέρσης μονάρχης είναι επικεφαλής της εκστρατείας, που σκοπό έχει να ξεπλύνει την ντροπή για την ήττα των Δάτη και Αρταφέρνη στον Μαραθώνα από τους Αθηναίους πριν από δέκα χρόνια. Ολόκληρη η Ελλάδα πρέπει να υποταγεί προς παραδειγματισμό. Οι Αθηναίοι εγκαταλείπουν την αγαπημένη τους πόλη γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τους Πέρσες από το να την ισοπεδώσουν. Πρέπει να ζήσει όμως η ψυχή της πόλης, οι ίδιοι οι Αθηναίοι. Tα κτίρια και οι περιούσιες δεν σημαίνουν τίποτα, οι άνθρωποι μετράνε, μόνο οι άνθρωποι, αυτοί είναι "η πόλη". Tα κτίρια θα ξαναχτισθούν ακόμα μεγαλοπρεπεστέρα, οι περιούσιες θα ξαναδημιουργηθούν ακόμα μεγαλύτερες, κάπως πρέπει να σωθούν οι άνθρωποι. Υπήρχε ένας χρησμός που έλεγε ότι τα ξύλινα τείχη θα έσωζαν την πόλη. Ποια ήταν λοιπόν τα ξύλινα τείχη πού θα τους έσωζαν; Μα φυσικά το ναυτικό, η πρωταρχική πηγή πλούτου, εφοδίων και δύναμης των Αθηναίων καθώς και των περισσότερων Ελληνικών πόλεων που για αιώνες είχαν στραφεί στην θάλασσα. Έτσι και έγινε, σε μια πρωτόγνωρη για τα παγκοσμία δεδομένα ναυμαχία, ο Ελληνικός στόλος (περίπου 300 τριήρεις)  αντιμετώπισε μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις που δημιουργήθηκαν ποτέ και επικράτησε, τρέποντας των Περσικό σε φυγή. Ο Ξέρξης συνειδητοποίησε ότι κινδύνευε πλέον να εγκλωβιστεί στην Ελλάδα χωρίς δυνατότητα ανεφοδιασμού δια θαλάσσης ή ακόμα χειρότερα, σε περίπτωση που ο Ελληνικός στόλος κατέστρεφε την γέφυρα που είχε κατασκευαστεί στον Ελλήσποντο, θα παγιδευόταν ολόκληρο το στράτευμα αντιμετωπίζοντας των απολυτό αφανισμό. Αναγκάστηκε να αποχωρίσει αφήνοντας περίπου 300.000 άνδρες με τον Μαρδόνιο οι οποίοι και αφέθηκαν ουσιαστικά για να καλύψουν την απεγνωσμένη φυγή του βασιλιά τους και υπέστησαν στις Πλαταιές τις συνέπειες της εισβολής. Τα ξύλινα τείχη λοιπόν έσωσαν την "πόλη" όπως είχε πει ο χρησμός και η Αθήνα ξανακτίστηκε, ακόμα πιο λαμπερή από πριν, και οι περιούσιες ξαναδημιουργηθήκαν ακόμα πιο μεγάλες.

Για να έρθουμε λοιπόν στο σήμερα και να δούμε εάν τα ξύλινα τείχη έχουν κάποια χρησιμότητα στην εποχή που ζούμε. Ο εχθρός πλέον δεν έρχεται ούτε από ξηρά ούτε από θάλασσα, ο εχθρός σήμερα είναι κατά μια έννοια ο ίδιος μας ο εαυτός και τα "λάθη" του προσφάτου παρελθόντος. Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι η χρεωκοπία, και με τον ορό χρεωκοπία δεν γίνεται αναφορά στην πτώχευση του δημόσιου ή στην αδυναμία αποπληρωμής του χρέους, από όλα αυτά μπορούμε να επιβιώσουμε, το πραγματικό πρόβλημα είναι η χρεωκοπία του συνόλου των ελλήνων, η χρεωκοπία των ονείρων ολόκληρων γενιών, η χρεωκοπία εν τέλει κάθε ελπίδας όλων αυτών που αποτελούν την πραγματική "πόλη", των Ελλήνων. Τι είναι αυτό που μπορεί να μας δώσει ξανά την δυνατότητα να κοιτάξουμε το μέλλον με αισιοδοξία και να ξεφύγουμε από την μιζέρια; Μα φυσικά τα ίδια "ξύλινα τείχη" που τότε έσωσαν την Ελλάδα, τα ίδια που στήριξαν την οικονομία της χώρας μας σε δύσκολες στιγμές, τα ίδια που "ανέστησαν" την χώρα μας μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο που σήμερα δεν είναι ξύλινα, σήμερα τα "τείχη" είναι χαλύβδινα και μπορούν, εάν τα χρησιμοποιήσουμε σωστά, να χαλυβδώσουν την χώρα από κάθε λογής οικονομική επιβουλή. Τα "ξύλινα τείχη" του σήμερα είναι για άλλη μια φορά η ναυτιλία.

Για τον τρόπο που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε την ναυτιλία δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά... λίγο παρά δίπλα, σε γειτονική και «φίλη» χώρα για να πάρουμε μια ιδέα του πως μπορεί ο σωστός σχεδιασμός να αποδώσει σε χρονικό ορίζοντα λίγων ετών. Η γειτονική αυτή χώρα λοιπόν (η οποία σημειωτέον είχε μηδενική ναυτική παράδοση σε σύγκριση με την χώρα μας) κατάφερε, μέσω σωστού και πάνω από όλα μακρόπνοου σχεδιασμού, μέσα σε 6-7 χρόνια να επταπλασιάσει την ναυπηγική της ικανότητα (2002:550.000DTW-2008:3.500.000DTW), να τριπλασιάσει τον αριθμό των ναυπηγείων (2002:37-2008:84) καθώς και να διπλασιάσει τον αριθμό των άμεσα εργαζομένων σε αυτά (2002:13.000-2008:27.000).Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι μόνο για το 2008 η χώρα αυτή κέρδισε περίπου 2,6 δις δολάρια από παραγγελίες εξωτερικού, ενώ την ίδια χρονιά απασχοληθήκαν με την ναυπηγική βιομηχανία της περίπου 97.000 εργαζόμενοι, κατατάσσοντας την στην 5η θέση παγκοσμίως όσον αφορά το ναυπηγικό έργο. Είναι πραγματικά εξοργιστικό να βλέπουμε ότι κάποιοι επιτυγχάνουν τέτοια αποτελέσματα με παραδώσεις της τάξεως των 240 πλοίων στην πενταετία 2003-2007 όταν πριν από λίγα χρόνια οι έλληνες εφοπλιστές διαφήμιζαν ότι ναυπηγούσαν 1000 νέα πλοία (πρόσφατα ο απολογισμός των ελληνικών συμφερόντων πλοίων τα ανέβασε σε 3150), 4πλασιο δηλαδή αριθμό από το σύνολο των σκαφών που συντέλεσε στο ναυπηγικό θαύμα των γειτόνων μας!!!  

Φυσικά η εύκολη λύση θα ήταν να κατηγορήσουμε τους εφοπλιστές πως δεν επιλέγουν τα δικά μας ναυπηγεία (καλύτερα να μην σχολιαστεί η κατάσταση τους) αλλά δυστυχώς κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα. Ναι, ένα μερίδιο, και μάλιστα μεγάλο, το φέρουν οι εφοπλιστές αλλά στο κάτω-κάτω είναι επιχειρηματίες και θα ναυπηγήσουν εκεί που θα τους έρθει φτηνότερα και η παράδοση θα γίνει εντός χρονοδιαγράμματος. Το θέμα είναι γιατί δεν δίνονται κίνητρα ώστε να τους συμφέρει να ναυπηγήσουν στην χώρα. Η λέξη κίνητρα βεβαία μπορεί να ακουστεί άσχετη με την ελληνική πραγματικότητα, καθώς ακόμα και τα πλοία που υπάρχουν λειτουργούν υπό ξένη σημαία και με ξένα πληρώματα, Το αποτέλεσμα σήμερα είναι να μην αξιοποιείται προς εθνικό όφελος, όχι μόνο η κατασκευή (και η επισκευή) αλλά ούτε καν η χρήση των εμπορικών σκαφών.

Επιβάλλεται λοιπόν το ελληνικό κράτος να διορθώσει άμεσα αυτήν την κατάσταση εάν θέλει πραγματικά να δώσει κάποιες στοιχειώδεις ελπίδες στην χώρα. Μια πρόταση για την επωφελή λειτουργία της ναυτιλίας είναι η εξής: Να δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα στο όποιο να μπορούν να ενταχτούν πλοία ελληνικών συμφερόντων, τα σκάφη αυτά θα πρέπει να ναυπηγηθούν σε ελληνικά ναυπηγεία και για όσο διάστημα παραμένουν ενταγμένα σε αυτό να λειτουργούν με υψηλό ποσοστό ελληνικών πληρωμάτων και με ελληνική σημαία. Για όσο διάστημα τα πλοία αυτά θα παραμένουν στο πρόγραμμα η χρήση τους θα πρέπει να είναι αφορολόγητη, έτσι και αλλιώς η πλειοψηφία των σκαφών είναι σήμερα με ξένη σημαία και δεν εισπράττεται φόρος από το σκάφος. Να παρέχονται εκ μέρους του δημόσιου επιπρόσθετες υπηρεσίες (ασφαλιστικές, συμβουλευτικές, τεχνικές, νομικές κτλ). Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα της συγκεκριμένης πρότασης, επιβάλλεται διαβούλευση ώστε να υπάρξει, τάχιστα, μια συμφωνία μεταξύ των άμεσα ενδιαφερόμενων Κράτος-Πλοιοκτήτες-Ναυπηγοί-Τραπεζίτες και να βρεθεί ένας τρόπος για την ανάπτυξη της ναυτιλίας. Εκτός πλέον, εάν πιστέψουμε ότι ολόκληρος ο κλάδος των πλοιοκτητών-εφοπλιστών έχει απολέσει και τα τελευταία ίχνη αγάπης για την πατρίδα, σε αντίθεση ακριβώς με τον αντίστοιχο κλάδο της γειτονικής χώρας που προαναφέρθηκε, και επιλέξει να αποξενωθεί εντελώς από το σύνολο του έθνους, σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, αγνοώντας τα κίνητρα που θα του δοθούν. Σε μία τέτοια περίπτωση, εάν δηλαδή αποδειχτεί ότι σήμερα δεν υπάρχει ελληνική ναυτιλία αλλά μόνο ένα σύνολο ελληνικής καταγωγής επιχειρηματιών που ασχολούνται με την ναυτιλία, πράγμα που αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι ισχύει, το ελληνικό δημόσιο οφείλει να προχωρήσει άμεσα σε ένα πρόγραμμα δημιουργίας ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας μέσω δημόσιας κερδοσκοπικής επιχείρησης, γιατί Ελληνικό έθνος, πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει ,χωρίς τον συγκεκριμένο κλάδο.

Εάν αξιοποιηθεί ο συγκεκριμένος κλάδος θα μπορέσουμε να επαναλάβουμε για άλλη μια φορά το θαύμα της μεταπολεμικής περιόδου που πρακτικά έβγαλε την χώρα από την μιζέρια, θα μπορούμε να βρούμε τους απαραιτήτους πόρους για να αντιμετωπίσουμε τις οικονομικές δυσκολίες ενώ ταυτόχρονα θα βρουν εργασία δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Ο χρησμός είναι υπαρκτός και επίκαιρος όσο ποτέ, τα "ξύλινα τείχη" μπορούν να μας σώσουν για άλλη μια φορά...