Ο χρόνος είναι το καλοκαίρι του 480πχ. Ο τόπος είναι ένα στενό πέρασμα στο σημείο που το όρος Καλλίδρομο, απόληξη της Οίτης συναντά την θάλασσα. Το μήκος του φτάνει τα χίλια μέτρα και το πλάτος κυμαίνεται από 45 έως και 5 μέτρα. Στην μία πλευρά του περάσματος έχει κτιστεί πριν από πολλά χρόνια ένα τείχος το οποίο ελέγχει με τις πύλες του την δίοδο, λίγο παραπέρα αναβλύζουν θερμές ιαματικές πηγές. Το όνομα του πεδίου μέλλει να χαραχτεί με χρυσά γράμματα στις σελίδες στης ιστορίας. Θερμοπύλες.
Σε αυτό το πέρασμα έχουν παραταχθεί οι βαρβαρικές ορδές της ανατολής υπό τον Πέρση βασιλιά Ξέρξη. Κάθε λογίς απίθανες φυλές και λαοί ακολουθούν τους Πέρσες στην εκστρατεία που σκοπό έχει να εκδικηθεί την ήττα των Δάτη και Αρταφέρνη στον Μαραθώνα πριν δέκα χρόνια, μία ήττα που πρέπει να ξεπλυθεί με φωτιά και αίμα. Οι αριθμοί τους ιλιγγιώδεις, με τους βοηθητικούς ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, ποτέ ξανά δεν μαζεύτηκε τόσος στρατός σε μία και μόνο εκστρατεία, από όπου περνάνε στερεύουν λίμνες και ποτάμια, τα πίνει κυριολεκτικά το πλήθος. Απέναντι στον ασιατικό συρφετό έχουν παραταχθεί ελεύθεροι πολίτες, άνδρες αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ελευθερία και την τιμή τους, πιστοί σε αξίες που δεν μετρούνται, αντικρίζουν τους αριθμούς. Αριθμοί; Χα… τι σημασία έχουν μπροστά σε ήρωες; Καμία απολύτως.
Η μάζα επιτίθεται, κύματα βαρβάρων σπάζουν πάνω στις ορειχάλκινες ασπίδες, η ορμή τους ανακόπτεται από τους γρανιτένιους υπερασπιστές της πατρώας Γής, η χαλύβδινη θέληση αντέχει, κρατάει τις θέσεις της μπροστά στους ασύλληπτους αριθμούς… και κερδίζει έδαφος. Το τείχος από ασπίδες και δόρατα σαρώνει τον εχθρό που τόλμησε να διανοηθεί ότι οι Έλληνες υποτάσσονται, οι νεκροί χιλιάδες. Ο Ξέρξης αδυνατεί να το πιστέψει, μία χούφτα άνδρες αντιστέκονται και σαρώνουν τον στρατό του, στέλνει τους επίλεκτους στρατιώτες του, τους «Αθάνατους», δέκα χιλιάδες άριστα εκπαιδευμένους άνδρες, διπλάσιοι από το σύνολο των Ελλήνων από μόνοι τους, εκπαιδευμένοι ως «μηχανές» θανάτου… αυτόν και θα αντικρύσουν, διαψεύδοντας τάχιστα το όνομα τους.
Την δεύτερη μέρα διατάσσεται επίθεση ξανά, η αιώνια μάχη μεταξύ ποσότητας και ποιότητας, μεταξύ αριθμών και ανδρών. Το αποτέλεσμα παραμένει σταθερά το ίδιο, χιλιάδες βαρβάρων θερίζονται σαν στάχια. Οι λίγοι Έλληνες, όχι μόνο αντιστέκονται αλλά κυριαρχούν στο πεδίο της τιμής, εκεί μόνο κερδίζεται και διατηρείται η κυριαρχία, με ιδρώτα και αίμα. Είναι ένα μάθημα που, πάντα, οι βάρβαροι μαθαίνουν με υψηλό κόστος.
Ξημερώνει η τρίτη μέρα, για άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται ότι αρκεί ένας προδότης για να προκληθεί η καταστροφή. Αρκεί να πουληθεί ένας, και χάνονται τα πάντα. Ένας προδίδει την Ελλάδα έναντι χρημάτων και χιλιάδες βάρβαροι οδηγούνται γύρω από το Καλλίδρομο στα νώτα των Ελλήνων. Ο Βασιλιάς των Λακεδαιμονίων, Λεωνίδας, διώχνει τους υπόλοιπους Έλληνες, δεν χρειάζεται να πεθάνουν σε ένα πεδίο που προδόθηκε, το Έθνος θα χρειαστεί μαχητές να πολεμήσουν στην επόμενη μάχη, ο ίδιος θα μείνει με τους τριακόσιους του να καλύψει την υποχώρηση. Μόνο ένας δεν φεύγει, ο Δημόφιλος με τους επτακόσιους Θεσπιείς του. Αρνούνται να αφήσουν τους Σπαρτιάτες να πάρουν μόνοι τους την δόξα των Θερμοπυλών. Μαζί με τους βοηθητικούς τους, συνολικά τρείς χιλιάδες Έλληνες θα μείνουν για να δείξουν στους βαρβάρους τι σημαίνει τιμή, τι σημαίνει αυτοθυσία, τι σημαίνει Έλληνας.
Οι Πέρσες καλούν τους Έλληνες να αφήσουν τα όπλα τους, η απάντηση κάνει την ιστορία να προσκυνά «Μολών Λαβέ». Οι Έλληνες μάχονται λυσσαλέα, ο Λεωνίδας πέφτει στο πεδίο της δόξας, οι μάχες για την σωρό του αγγίζουν επικές διαστάσεις, τελικά την διατηρούν οι Σπαρτιάτες, σχηματίζουν κύκλο γύρω της, με σπασμένα δόρατα, σκισμένες ασπίδες, στομωμένα, από τις βαρβαρικές σάρκες, ξίφη. Οι Μήδοι τους καλούν να παραδοθούν, για να εισπράξουν την απάντηση «Θα μείνουμε με τον βασιλέα μας». Τα βέλη καλύπτουν τον ήλιο, κανείς δεν τολμάει να πλησιάσει πλέον τους Έλληνες, οι τοξότες σταματούν μόνο όταν έχει νυχτώσει, οι ψυχές των Ελλήνων έχουν προ πολλού οδηγηθεί από τον Ερμή στον Άδη, που τους υποδέχεται, όχι σαν θνητούς, αλλά σαν ήρωες. Αυτό είναι το τελευταίο που δίδαξαν όσοι πέσανε στις Θερμοπύλες, ότι οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ, οι ήρωες πέφτουν στο πεδίο της τιμής και μένουν αθάνατοι στο πέρασμα των αιώνων.
Η θυσία των Θερμοπυλομάχων γέμισε τους υπόλοιπους Έλληνες με περηφάνια, με λύσσα για να εκδικηθούν τον θάνατο τους αλλά και με ευθύνη για να φανούν αντάξιοι τους. Έτσι μετά από ένα χρόνο ο Περσικός στρατός συνάντησε την Νέμεση στις Πλαταιές. Στις Θερμοπύλες ετάφησαν με τιμές οι σωροί των ηρώων και στήθηκε μνημείο της πράξεως τους με τα εξής λόγια:
«Ώ ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»
Χιλιάδες χρόνια μετά, η ανάμνηση τέτοιων ανθρώπων μας γεμίζει περηφάνια, για την αυτοθυσία τους, για την αίσθηση του καθήκοντος και για τον ηρωισμό τους. Παράλληλα μένει η ντροπή της ιστορίας, ο προδότης Εφιάλτης, που έναντι χρημάτων πούλησε όλα αυτά για τα οποία οι άλλοι συμπατριώτες του πολεμούσαν, ίδρωναν, μάτωναν και πέθαιναν, πούλησε το Έθνος.
Έτσι γράφεται η ιστορία, από ανθρώπους που θυσιάζονται για τις υπέρτατες αξίες, από ανθρώπους που αντικρίζουν πρόθυμα τον θάνατο υπερασπιζόμενοι, το έθνος, την πατρίδα, την ελευθερία, την τιμή και την εθνική κυριαρχία τους αλλά και από ανθρώπους που προδίδουν όλα τα παραπάνω, έναντι χρημάτων. Τους μεν τους αγκαλιάζει η ιστορία ως ήρωες και τους χαρίζει την αθανασία σαν παράδειγμα για τις μελλοντικές γενιές, τους δε τους δείχνει με αηδία ως παράδειγμα προς αποφυγή, ως κοινούς προδότες.
Όλοι δίνουμε, καθημερινά, την μάχη στις δικές μας Θερμοπύλες, όλοι αντιμετωπίζουμε τους δικούς μας «Πέρσες». Αργά ή γρήγορα όλοι καλούμαστε να επιλέξουμε εάν θα μείνουμε στο δικό μας πεδίο της τιμής, βροντοφωνάζοντας «Ως εδώ, εδώ θα πολεμήσουμε για τις αξίες μας, για ό,τι είναι δικό μας», εάν θα υποχωρήσουμε για να πολεμήσουμε μία άλλη μέρα ή εάν θα πουλήσουμε Έθνος, Πατρίδα, Τιμή και Κυριαρχικά Δικαιώματα έναντι χρημάτων. Όλοι, είτε το θέλουμε είτε όχι καλούμαστε να επιλέξουμε στάση ζωής και να κριθούμε από τον αμείλικτο κριτή, την ίδια την Ιστορία.
Έχουμε ιερά υποχρέωση, στα κόκκαλα των προγόνων μας, στην ποτισμένη με ιδρώτα και αίμα Γή μας, στο ίδιο μας το Έθνος, στο μέλλον των παιδιών μας, να παραμείνουμε ελεύθεροι και πιστοί σε αυτά για τα οποία θυσιάστηκαν, εκείνο το πρωινό, οι εκλεκτότεροι των Ελλήνων.
«πολλοί μέν άνθρωποι είεν ολίγοι δέ άνδρες» Ηρόδοτος Ζ10
Πολύ καλό, παληκάρι μου. Με κάνεις υπερήφανο ως θείο σου. Και είμαι σίγουρος, πώς και η ψυχή τής μανούλας σου,τής πολυαγαπημένης μου ξαδέρφης, που σε κοιτάει από τα Ηλύσια πεδία, θα νοιώθη αγαλλίασι και υπερηφάνεια για το Ελληνόπουλο που γέννησε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ θείος σου ο Θεμιστοκλής