Ούτε ένας χρόνος δεν είχε περάσει από τον μαρτυρικό Σεπτέμβριο του 480πχ, όταν οι Αθηναίοι αναγκάστηκαν να αφήσουν την πολυαγαπημένη τους πόλη και να επιβιβαστούν στα πλοία που θα τους μετέφεραν στην Αίγινα προκειμένου να σωθούν από τις ορδές του Ξέρξη. Ο Πέρσης μονάρχης μετά την ήττα του στόλου του στην ναυμαχία της Σαλαμίνος βρέθηκε σε δύσκολη θέση, εξ αιτίας της απώλειας ουσιαστικά του έλεγχου στο Αιγαίο και του κινδύνου αποκλεισμού του στην Ευρώπη, σε περίπτωση που ο Ελληνικός στόλος κατέστρεφε την γέφυρα του Ελλησπόντου. Ο Ξέρξης αποχώρησε αφού πρώτα κατέστρεψε ολοσχερώς την Αθήνα, όπως ήταν και το αρχικό του σχέδιο, αφήνοντας πίσω τον Μαρδόνιο με ισχυρό στρατό (περίπου τριακοσίων χιλιάδων) ώστε να συντρίψει τις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις.
Οι Αθηναίοι, επωφελούμενοι της απόσυρσης της Περσικής δύναμης στην Θεσσαλία για τον χειμώνα, είχαν επιστρέψει στην πόλη τους, αρχίζοντας να «συμμαζεύουν τα ασυμμάζευτα» που είχαν αφήσει πίσω τους οι βαρβαρικές ορδές. Το άκουσμα της είδησης ότι ο Μαρδόνιος με τον στρατό του κατευθυνόταν ξανά προς την Αθήνα τους ανάγκασε για δεύτερη φορά σε διάστημα μερικών μηνών, γεμάτοι απογοήτευση και απελπισία, να εγκαταλείψουν τους βωμούς και τις εστίες τους. Ο Πέρσης στρατηγός βλέποντας την ιστορία να επαναλαμβάνεται και αντιλαμβανόμενος ότι ήταν αδύνατο να υποδουλώσει τους Αθηναίους με στρατιωτικά μέσα έστειλε αγγελιοφόρους με τους εξής όρους.
Οι Αθηναίοι μπορούσαν να γυρίσουν στις εστίες τους, οι Πέρσες θα ανοικοδομούσαν την κατεστραμμένη πόλη, θα παραχωρούνταν στους Αθηναίους επιπρόσθετα εδάφη από γειτονικές πόλεις και ποσότητες χρυσού ως αποζημίωση, ταυτόχρονα θα ξεκινούσαν εμπορικές σχέσεις μεταξύ της πόλεως των Αθηνών και της Περσικής Αυτοκρατορίας, οι οποίες θα έφερναν πρόσθετο πλουτισμό. Το μόνο που ζητούσε ως αντάλλαγμα ήταν να αναγνωρίσουν οι Αθηναίοι την (έστω και τυπική) υποταγή τους στην Περσία. Προκειμένου να πάρει γή και ύδωρ έδινε σαν αντάλλαγμα ισχύ, πλούτο, επιρροή. Ό,τι θα ονειρεύονταν η κάθε πόλη.
Οι Ελληνικές πόλεις θορυβήθηκαν. Πως ήταν δυνατόν οι Αθηναίοι να αρνηθούν μία προσφορά που θα τους έφερνε από την απόλυτη καταστροφή, στην οποία ευρισκόντουσαν, σε θέση πρωτόγνωρης ισχύος και ευημερίας; Ο Αριστείδης τότε τους καθησύχασε με μία απάντηση που έδειξε την «πάστα» από την οποία ήταν φτιαγμένοι αυτοί οι άνθρωποι:
«Ουκ εστι χρυσού τοσούτον πλήθος ουθ υπέρ γήν ούθ υπό γήν, όσον Αθηναίοι δέξαντο άν πρό της των Ελλήνων ελευθερίας»
«Δεν υπάρχει τόσος χρυσός ούτε πάνω στην Γή ούτε κάτω από αυτήν ώστε οι Αθηναίοι να δεχτούν να ανταλλάξουν την ελευθερία των Ελλήνων»
Πλούταρχος «Αριστείδης» 10
Τα λόγια είναι περιττά για να σχολιάσουν μία τέτοια απάντηση, ειδικά από έναν λαό που είχε χάσει τα πάντα κατά τον τελευταίο χρόνο. Ακόμα και η πλούσια Ελληνική γλώσσα στερείται της δυνατότητας εξυμνήσεως μιας απάντησης που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το «μολων λαβέ» των ηρώων Θερμοπυλομάχων.
Στους δε αγγελιοφόρους του Μαρδόνιου η απάντηση δεν άφηνε κανένα περιθώριο ελπίδας περί της τελικής έκβασης της εκστρατείας, την οποία ο ίδιος ένθερμα υποστήριξε από την πρώτη στιγμή και είχε πλέον φορτωθεί στους ώμους του. Η απάντηση αυτή ήταν ξεκάθαρη:
«Νύν τε απάγγελε Μαρδονίω ως Αθηναίοι λέγουσι, έστ’αν ο ήλιος την αυτήν οδόν ιη τη περ και νύν έρχεται, μήποτε ομολογήσειν ημέας Ξέρξη»
«Τώρα ανάγγειλε στον Μαρδόνιο, ότι όσον ο ήλιος ακολουθεί την ίδια πορεία ουδέποτε εμείς θα συνθηκολογήσουμε με τον Ξέρξη.»
Ηρόδοτος «Ιστορία» Η, 143
Τελικά ο Αθηναϊκός στρατός συμμετείχε στην μάχη των Πλαταιών η οποία και έθεσε ουσιαστικά τέρμα στις βλέψεις της Περσίας περί ηγεμονίας επί των Ελλήνων, και οι Αθηναίοι κέρδισαν την ελευθερία τους και την ελευθερία της Ελλάδος, την οποία οι ίδιοι θεωρούσαν μακράν πολυτιμότερη όλου του χρυσού της γης. Τέτοιοι ήταν οι πρόγονοι μας, άνθρωποι που μάχονταν και πέθαιναν για την ελευθερία, για την αρετή, για το έθνος, για αξίες που δεν χωράνε σε κανένα μέτρο και που το βάρος τους συνθλίβει κάθε ζυγαριά. Αξίες που μετρούνται μόνο με το αίμα που έχει χυθεί για την υπεράσπιση τους.
Βέβαια αυτά πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες, σε αντίθεση με τους νέο-έλληνες που από ό,τι φαίνεται έχουν αλλάξει «λίγο» την προγονική απάντηση. Σήμερα δεν υπάρχει κανένα ιδανικό στην Γή για το οποίο να δεχόντουσαν να ανταλλάξουν τον «χρυσό» τους. Ούτε η ελευθερία, ούτε η αρετή, ούτε η έννοια του έθνους είναι πλέον κάτι που συγκινεί την δικιά μας «πάστα». Το μόνο που σκεφτόμαστε και αξιολογούμε είναι το χρήμα. Οι πρόγονοι μας θα μας ΈΦΤΥΝΑΝ κατάμουτρα γεμάτοι αηδία. Ακόμα και στις ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιοι μιλούν για ορισμένες ιδέες, η ιδιοτέλεια είναι έκδηλη. Οι πραγματικοί ιδεολόγοι απομονώνονται σε μικρές, σχεδόν αμελητέες μειονότητες και οι απόψεις τους παραμερίζονται από την υπόδουλη στον «χρυσό» μάζα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων εισπράττουν ένα χαμόγελο που δεν μπορεί να κρύψει την «λύπηση» για τους «γραφικούς» τύπους που αρνούνται να υποταγούν στους σύγχρονους «Πέρσες».
Οι σύγχρονοι Έλληνες ανέχονται τον κάθε τυχάρπαστο «αγγελιοφόρο» να τους επιβάλλει με θράσος χιλίων πιθήκων τους όρους του «Βασιλιά» προκειμένου να λάβουν την επόμενη δόση του μνημονίου. Σε βαθμό μάλιστα που οι «έπαρχοι του βασιλέως» εξαγγέλλουν αλλαγές στην Ελληνική νομοθεσία εάν δεν ικανοποιούνται με τα έως τώρα αποτελέσματα (επιχειρησιακές συμβάσεις) και ανακοινώνουν στον Ελληνικό λαό την «απόφαση» τους να πουληθεί δημόσια περιουσία προκειμένου να μειωθεί το δημόσιο έλλειμμα παρακάμπτοντας ακόμα και αυτήν την Ελληνική κυβέρνηση. Να είναι καλά οι άνθρωποι μας επιτρέπουν να μην πουλήσουμε (ακόμα) αρχαιολογικούς χώρους!!! Μα γιατί; Ας πουλήσουμε και αρχαιότητες, (έτσι και αλλιώς είμαστε ανάξιοι ακόμα και να τις κοιτάμε). Γιατί δεν τις θέλουν; Φταίει ο συντελεστής δόμησης; Να τον αλλάξουμε και αυτόν!!! Τι σχέση μπορούν να έχουμε εμείς με τους αρχαίους Έλληνες, με αυτούς τους τιτάνες της ανθρώπινης ιστορίας; Αυτοί για την ελευθερία προτιμούσαν να δούνε τα σπίτια τους καμένα και να ποτίσουν με το αίμα τους την Γή πριν δεχτούν την υποδούλωση σε ξένο εντολέα. Ακόμα και εάν η υποδούλωση θα τους ωφελούσε οικονομικά, ήταν κάτι το επαίσχυντο και μόνο να το σκεφτούν.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα ήθελε να πτωχεύσει η χώρα του. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Εάν οι εκπρόσωποι της τρόικας θέλουν να μείνουν για να συμβουλεύουν, ας το κάνουν, ευπρόσδεκτοι και αναγκαίοι (φυσικά ο σύμβουλος είναι και υπεύθυνος για τα αποτελέσματα από τις συμβουλές του). Εάν όμως αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι η υποδούλωση και το ξεπούλημα της χώρας τότε έχουν πέσει θύματα πλάνης, γιατί αυτό είναι κάτι που απλά δεν μπορούμε να κάνουμε. Η ελευθερία μας και ο εθνικός μας πλούτος δεν είναι δικά μας για να τους τα δώσουμε. Οι σημερινοί Έλληνες είμαστε απλοί διαχειριστές και δεν έχουμε δικαίωμα την στιγμή που παραλάβαμε έθνος ελεύθερο από τις προηγούμενες γενιές να το παραδώσουμε υπόδουλο στις επόμενες. Η ιστορία, η καταγωγή, η υποχρέωση προς αυτούς που προηγήθηκαν, η ευθύνη προς αυτούς που θα ακολουθήσουν, το φιλότιμο ρε γαμώ το, μας το ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ.
Το ερώτημα είναι εάν οι σύγχρονοι Έλληνες είναι διατεθειμένοι να «πολεμήσουν» και να υποστούν τις (όποιες και εάν είναι πραγματικά) συνέπειες για τα ίδια ιδανικά που οδηγούσαν τους προγόνους μας. Εάν οι «απεσταλμένοι» επιμείνουν να μας βλέπουν ως υποτελείς θα δώσουμε «Γή και Ύδωρ» στον σύγχρονο Ξέρξη απαρνούμενοι την ιστορία μας ή θα αποδείξουμε στον κόσμο ότι είμαστε απόγονοι εκείνης της «πάστας» ανθρώπων και δεν παραχωρούμε ούτε την ελευθερία αλλά ούτε και το παραμικρό που ανήκει στο Έθνος μας; Στο κάτω-κάτω, όταν αγόρασαν τα Ελληνικά ομόλογα έκαναν μία επένδυση και η κάθε επένδυση κρύβει ένα ρίσκο (όπως έμαθαν οι Έλληνες το 1999, με το χρηματιστήριο) και μπορεί και να χάσει κανείς τα λεφτά του εάν οι απαιτήσεις του δεν είναι λογικές. Εμείς έχουμε κάθε διάθεση να βρούμε την λύση για να μην ζημιωθούν. Το θέμα είναι να αντιληφθούν ότι έχουν δικαίωμα να ζητάνε πίσω τα λεφτά τους αλλά όχι «γη και ύδωρ» Εάν βάλουμε σε μία ζυγαριά «τον χρυσό» των επενδυτών και την ελευθερία μας θεωρώ ότι όλοι ξέρουμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της «μέτρησης».
«Ουκ εστι χρυσού τοσούτον πλήθος ουθ υπέρ γήν ούθ υπό γήν, όσον Αθηναίοι δέξαντο άν πρό της των Ελλήνων ελευθερίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου